“Ik had niet verwacht dat het goed zou komen”
Een gesprek met een medewerker over haar ervaring met de externe vertrouwenspersoon
Als extern vertrouwenspersoon spreek ik regelmatig medewerkers die ergens in vastlopen. Soms gaat het over grensoverschrijdend gedrag, soms over spanningen in de samenwerking, of over twijfel: moet ik dit wel aankaarten, of houd ik het voor me? Alles wat in deze gesprekken besproken wordt, blijft vertrouwelijk.
Om een inkijkje te geven in hoe zo’n proces eruit kan zien, deel ik – met expliciete toestemming en met zorg voor anonimiteit – het verhaal van een medewerker die eerder contact opnam. Ik noem haar in dit interview “Anna” en enkele details zijn aangepast om herleidbaarheid te voorkomen. Anna vindt het belangrijk dat collega’s zien wat een gesprek met een vertrouwenspersoon kan opleveren.
Wat maakte dat je destijds contact opnam met de vertrouwenspersoon?
Anna:
“Er had zich op mijn werkplek een heftige situatie voorgedaan met een klant. Ik stond alleen, had geen collega’s om op terug te vallen en voelde me op dat moment totaal onveilig. Mijn leidinggevende wist wat er gebeurd was, dus ik verwachtte dat ze contact zou opnemen. Een berichtje, een telefoontje – iets. Maar ik hoorde niets.
Na een paar dagen stuurde ik zelf een mail waarin ik voorzichtig de situatie benoemde en hoe het me geraakt had. Daar kwam twee weken lang geen reactie op. Dat deed echt pijn. Ik begon van alles in te vullen: misschien vond ze het niet belangrijk, of nam ze mij niet serieus. Toen ik haar uiteindelijk sprak, zei ze vrij snel: ‘Misschien moet je eens nadenken of dit wel de juiste werkplek is voor jou.’ Die opmerking kwam keihard aan. Alsof het probleem bij mij lag en mijn gevoel er niet mocht zijn. Er waren al vaker momenten geweest waarop ik moeite had met haar manier van leidinggeven, maar dit was de druppel. Ik voelde me totaal niet gezien.”
Je besloot een week later contact op te nemen met de vertrouwenspersoon. Kun je daar iets meer over vertellen?
Anna: “Ik twijfelde lang. Ik dacht: stel ik me aan? Misschien moet ik het gewoon laten gaan. Maar de spanning bleef in mijn lijf zitten, ik sliep slecht. Toen heb ik via WhatsApp een bericht gestuurd. Twee dagen later hadden we een eerste gesprek.
Daar kon ik alles eruit gooien. Ik mocht gewoon praten: namen noemen, emoties tonen, twijfels uitspreken. Er werd niet geoordeeld, alleen geluisterd en doorgevraagd. Dat hielp me om helder te krijgen wat er nou echt speelde. Ik ontdekte dat ik verwachtingen had die ik nooit had uitgesproken – en aannames had gedaan die ik niet had gecheckt. Dat gaf me inzicht.’’
Wat is uiteindelijk de uitkomst geweest?
Anna: “Na twee gesprekken voelde ik me sterk genoeg om in gesprek te gaan met mijn leidinggevende. Ik zag daar enorm tegenop, maar de vertrouwenspersoon zou erbij zijn, en dat gaf me steun. Ze mengde zich niet in het gesprek, maar hielp me als ik vastliep. Wat het verschil maakte, was dat mijn leidinggevende nu écht luisterde. Ze viel niet in de verdediging, maar toonde oprechte interesse. Op een gegeven moment zei ze: ‘Ik heb dit ontzettend onhandig aangepakt. Als ik jouw verhaal nu hoor, kan ik me voorstellen dat je je niet gesteund hebt gevoeld. Sorry daarvoor.’ Die kwetsbaarheid brak iets open. Eindelijk voelde ik weer verbinding. Vanaf dat moment konden we weer echt in gesprek.”
Hoe kijk je er nu op terug?
Anna: “Ik ben zó blij dat ik het gesprek ben aangegaan. En dat ik eerst samen met de vertrouwenspersoon kon onderzoeken wat ik voelde en nodig had. Het gaf me richting én kracht om het moeilijke gesprek aan te gaan. Ook de relatie met mijn leidinggevende is verbeterd. Er is wederzijds begrip gekomen. We spreken nu sneller en gemakkelijker dingen uit naar elkaar.”
Wat zou je andere medewerkers willen meegeven?
Anna: “Als je twijfelt of je iets moet aankaarten: doe het juist wel. Hoe eerder je het bespreekt, hoe makkelijker het is om samen naar een oplossing te zoeken. Natuurlijk kun je het ook met een collega bespreken. Voor mij persoonlijk was het juist wel fijn om met iemand te sparren die er wat verder vanaf staat. Een gesprek met de vertrouwenspersoon helpt je om alles op een rij te zetten. Dat lucht op en geeft richting. Het is geen zwakte, het is juist krachtig om het gesprek aan te gaan.”
Tot slot
Als vertrouwenspersoon ben ik er voor jou. Om zonder oordeel te luisteren, met je mee te denken en helderheid te brengen in wat er speelt. Alles blijft vertrouwelijk. Wil je sparren, je hart luchten of je opties verkennen? Je bent welkom.
